کی پاپ با بچه های ما چه می نماید؟ - بازی های فکری

به گزارش ایرنا، زمانی که کره جنوبی، بعد از مجموعه جنگ های داخلی که در دهه 50 میلادی برایش رخ داد، فارغ شد، دست به یک سری تغییرات اساسی در مجموعه اکوسیستم فرهنگی خود زد. کشوری که تا پیش از آن تاریخ، بیشتر یک جامعه سنتی و بدون بهره مندی از روح مدرنیته بود، به ناگهان به فکر یک سازندگی فرهنگی افتاد. اتفاقی که سبب شد تا این کشور آسیای دور، در عرض چند دهه، به قطب صنعتی و حتی فرهنگی قاره کهن برسد.

یکی از شاخصه هایی که سیاست کلان کره جنوبی در حوزه فرهنگ بدان متعهد ماند، پرورش انواع استعدادها در حوزه موسیقی بود. دولت مرکزی در دهه های 80 و 90، تا توانست، به جوان ها و علاقمندان به موسیقی میدان داد که نتیجه این توجهات، خلق گونه ای موسیقی در جهان شد که به آن کی پاپ یا پاپ کرهای می گویند.

در کی پاپ، موسیقی سنتی کره، اصالت چندانی ندارد و می شد رگه هایی از سایر گونه های موسیقی جهان، از راک و جز گرفته تا هیپ هاپ، رگی، کانتری، اکسپریمنتال و . . . را در آن مشاهده کرد. بیشتر شبیه گونه ای موسیقی تلفیقی که با فولکلور کره جنوبی آمیخته شد و به ملغمه ای رسید که نه تنها در کره، بلکه در اقصی نقاط جهان، هوادارانی را به خود می دید.

این شکل تازه از موسیقی، نوآوری های خوبی داشت که مهم ترین امتیازش، بهره مندی از زبان جهانی موسیقی با موضوع فرهنگ کره جنوبی بود. به همین علت، افراد بسیاری از نقطه نقطه جهان، می توانستند رگه های اشتراکی پررنگی را در سبک کاری نسل تازه موسیقی کره جنوبی ببینند و همین عامل خود سبب شد تا این نوع موسیقی، به شکلی فراگیر در سراسر جهان، هوادارانی را برای خود دست و پا کند.

نخستین نسل از کی پاپ ها، در اوایل دهه 90 میلادی ظهور کردند که مصداق آن را می شد در گروه هایی چون سو تایجی اند بویز به صراحت مشاهده کرد. این گروه ها، در دهه 90، نبض موسیقی را در داخل کره جنوبی در دست گرفتند اما نتوانستند آن جریان سازی جهانی را به وجود بیاورند و بیشتر، مصرف داخلی داشتند.

اما آنچه امروزه تحت عنوان کی پاپ، هواداران چندصد میلیونی در سراسر جهان دارد، حاصل ممارست گروه هایی است که طی یک دهه اخیر در خاک کره جنوبی فعالیت داشتند. این گروه ها که مهم ترین آنها بی تی اس و بلک پینک است، شکل کلاسیک و دفرمه کی پاپ را با الگوهای دیجیتال و روز جهان درآمیختند و به فرم مدرنی رسیدند که نوآوری ها و زبان اشتراکی بیشتری به نسبت کی پاپ کلاسیک داشت.

جهانی تکنولوژیک و فضاسازی های رسانه ای مدرن نیز به یاری آنها آمد تا چندین گروه و خواننده کره ای، به معروفیتی عالم گیر برسند. این معروفیت، هم اکنون به اندازه ای است که اگر از نوجوانان 12 ساله و حتی نونهالان 10 ساله کشورهای مختلف بپرسید بی تی اس چیست؟ آنها رزومه ای کامل از نفرات این گروه و حتی دیگر گروه ها و فعالان موسیقی در کره جنوبی ارائه داده و این، همان رسوخ فرهنگی است که کره در عصر تجدد، در پی آن بود.

اما آنچه در کره جنوبی و دیگر کشورهای جهان، به شکل استانداردی پرورش پیدا نکرد، فرهنگ مواجهه با سلبریتی ها بود. طبیعی است در کشوری مانند کره که چهره پادشاهی قبل از دهه 60 آن، اجازه سلبریتی پروری چندانی به آنها نمی داد، ظهور ده ها چهره مشهور از جهانی سینما و موسیقی، به یک ذوق زدگی بزرگ بینجامد اما اینکه چرا چنین کشوری که توانست در مدت کوتاهی، شاهد رشد مسحورنماینده ای در حوزه صنعت باشد، نتوانست این اندازه تشنگی در قبال مواجهه با فرهنگ سلبریتی سالاری را پاسخ دهد، خود به یک علامت سوال بزرگ تبدیل شده است.

حادثه ای که چند شنبه پیش در مرکز یک کشور آرام رخ داد، بیش از آن که ناشی از شادی و یا ترس ذاتی متاثر از برگزاری جشن های هالووین باشد، ناشی از ذوق زدگی مردمی بود که گمان می کردند یک ستاره جهانی موسیقی، در کافه ای نزدیک به آنها، حضور دارد و این طور بود که با یک شایعه پراکنی زبانی، جهان شاهد بلبشویی شد که تا پیش از این، کمتر کسی انتظارش را داشت که شاهد چنین صحنه هایی در یکی از مدرن ترین کشورهای جهان باشد. رخدادی که به مرگ بیش از 160 نفر و مصدومیت حدود 200 نفر انجامید تا یک شنبه سیاه در تاریخ کره جنوبی شکل بگیرد.

در آسیب شناسی فرهنگ کی پاپ که به سرعت نور در تمامی کشورهای جهان رخنه نموده و اکنون می توان صدای آن را حتی از کشورهای فقیر آفریقایی نیز شنید، یک عامل، بیش از هر عنصر دیگری خودنمایی می نماید و آن اینکه چگونه یک نرم موسیقی می تواند مشتاقانی را در سراسر جهان به خود ببیند که تنها با داشتن یک دکمه از کت، حتی به فکر مهاجرت دائمی به کره جنوبی می افتند و با همین دکمه، فرهنگ، شهرها، رودخانه ها و آثار گردشگری این کشور را فرا می گیرند و با ملیت و علاقمندی های آن آشنا می شوند. حال این افراد، شاید یک دهم این اطلاعاتی را که از کره جنوبی دارند، در خصوص کشور خود ندارند.

این یک حقیقت تلخ است که کی پاپ با نفوذ بر نونهالان، نوجوانان و حتی جوانان بسیاری از کشورها، ازجمله ایران رقم زده است. اگرچه در این بازی، برد مسلم با کره جنوبی است اما روش تنویر افکار این نسل، که تعدادشان اندک هم نیست، نمی تواند به ابزارهای نخ نمایی چون تحقیر یا سرکوب محدود گردد بلکه تنها روش مبارزه با این جریان، ایجاد یک فضای رقابتی و جولان دادن به جریان های موسیقی و فعالان این حوزه است؛ درست مانند تدبیری که کره جنوبی به کار بست و امروز، نتیجه اش را می بیند.

اتفاقی که در نیمه دوم دهه 70 در حوزه پاپ وطنی رخ داد، یک تکانه کوچک از یک جریان سازی بزرگ بود که متاسفانه در ادامه، چندان پشتوانه ای را به خود ندید و سبب شد تا پاپ امروز ایران، از همان آبشخوری ارتزاق کند که 25 سال پیش در این کشور ایجاد شد و طبیعی است که نسل های تازه، چین فرمی را برای موسیقی ما نمی پسندند و به سمت موسیقی های هیجانی و به روزی چون کی پاپ رهنمون می شوند.

جهان می داند که برترین راه مبارزه با کی پاپ و رسوخ آن در بین نونهالان و نوجوانان، سرکوب آن نیست بلکه راه رفتن در همان مسیری است که کره، در دهه های قبل از 90 میلادی پیمود و حالا بسیاری از کشورها درصدد این شکل پوست اندازی در صنعت موسیقی خود هستند.

این پوست اندازی سال هاست که برای موسیقی پاپ ما ضرورت دارد که این امید وجود دارد تا با باز گذاشتن میدان موسیقی و بها دادن به سرمایه های پرتعداد این حوزه، موسیقی پاپ کشور، به نخستین انتخاب نونهالان، نوجوانان و جوانان این سرزمین تبدیل گردد. این رویای زیبا، یک جاده تازه می خواهد تا فعالان این حوزه و جامعه هدف چندده میلیونی، در آن تفرج نمایند.