وظایف اعضای خانواده یک بیمار اسکیزوفرن - بازی های فکری

وظایف اعضای خانواده یک بیمار اسکیزوفرن

نویسنده:دکتر فربد فدایی

مهم ترین وظیفه خانواده یک بیمار اسکیزوفرن به رسمیت شناختن بیماری در عضو خانواده است. متاسفانه خیلی از خانواده ها وجود بیماری روانی را در فرزند، همسر یا والدین خود انکار می نمایند. برای نمونه می گویند: پسر ما بیمار نیست، بلکه کارهایی که می نماید دست خودش است و اگر بخواهد می تواند جور دیگری رفتار کند. اما خانواده نمی دانند که بیمار بیش از همه از شرایط خویش رنج می برد اما بدون یاری حرفه ای روان پزشک قادر به تغییر رفتار خود نیست و توقع بی جای بستگان بر مشکل او می افزاید.

دومین وظیفه خانواده، حفظ آرامش در محیط خانه و پرهیز از خرده گیری ها و سرزنش های ناموجه نسبت به بیمار است. برای نمونه، سرزنش یک دختر جوان مبتلا به اسکیزوفرنیا که چرا نمره هایت مانند گذشته درخشان نیست، موجب افزایش دید منفی او نسبت به خود و احساس بی ارزشی در وی می گردد و رنج او را بیشتر می نماید. انتقاد از یک بیمار اسکیزوفرنیک که چرا در کنکور دانشگاه قبول نمی شوی؟ یا چرا در پی یک کار پردرآمد نمی روی؟ بر پریشانی او می افزاید. سومین وظیفه افراد خانواده، همکاری در درمان بیمار است، چه درمان های دارویی و چه درمان های روانی اجتماعی. برای نمونه باید مراقب مصرف دارو به وسیله بیمار باشند و از اظهارنظرهای نامربوط به دارو و درمان او که شبیه دوستی خاله خرسه است، بپرهیزند. برای نمونه اگر دارو نخوری بهتر است! یا تو که حالت خوب شده است چرا به مصرف دارو ادامه می دهی؟ یا مصرف دارو خطرناک است، همسایه ما که داروی اعصاب می خورد چند وقت پیش یک ماشین به او زد و مرد ! اعضای خانواده باید بدانند تجویز، کاهش یا قطع داروی اعصاب فقط در صلاحیت روان پزشک است. چه بسیار خانواده ها که با توصیه های نابه جا موجب طولانی شدن بیماری یا تشدید یا عوارض برگشت ناپذیر بیماری مانند خودکشی بیمارشان شده اند. گاهی اوقات خانواده بیمار اسکیزوفرنیک که پس از قطع سرخود داروها با برگشت نشانه های بیماری روبه رو شده اند و به مطب مراجعه می نمایند می گویند ما نمی خواستیم داروی بیمارمان را قطع کنیم اما زمانی که او را برای دررفتگی مچ پایش نزد دکتر ارتوپد برده بودیم دکتر وقتی فهمید داروی اعصاب می خورد به او گفت به جای دارو خوردن بهتر است ورزش کنی تا اعصابت قوی گردد، بیمار ما هم دیگر دارو نخورد تا حالش بد شد. البته من نمی توانم صحت گفته های خانواده های بیماران را که متاسفانه مکرر هم می شنوم تایید کنم زیرا قاعدتا پزشکان تخصص های دیگر هم لااقل آن مقدار دوره بیماری های روانی را گذرانده اند که چنین توصیه های خطرناکی به عمل نیاورند. به هر حال اگر هم پزشک خارج از محدوده تخصصی خود چنین اظهارنظری کرد بهتر است بیمار و خانواده او پرسش های خود را با روان پزشک معالج مطرح نمایند.

منبع:www.salamat.com

/م