مراحل درمان آسم خفیف تا شدید - بازی های فکری

1- در بیماران مبتلا به آسم خفیف و متناوب (Mild - Intermittent) تنها داروی مورد احتیاج یک بتا دو- آگونیست کوتاه اثر یعنی سالبوتامول است.

2- مصرف یک داروی تسکین دهنده آسم به میزان بیش از 2 بار در هفته، نشان دهنده احتیاج به درمان منظم کنترل کننده است. در این صورت دیگر مصرف سالبوتامول به تنهایی کافی نیست و باید کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) دو بار در روز درمان انتخابی کنترل کننده می باشند.

درمان با دوز متوسط (200 میکروگرم دو بار در روز بکلومتازون دی پروپیونات آغاز می شود. در صورت کنترل شدن علائم، دوز دارو پس از 3 ماه کاهش داده می شود؛ اگر علائم کنترل نشده باشند، یک بتا دو- آگونیست طولانی اثر (LABA) یعنی سالمترول هم باید به درمان اضافه شود. ساده ترین راه، استفاده از یک اسپری ترکیبی است.

3- دوز داروی کنترل کننده آسم باید براساس میزان احتیاج به داروی استنشاقی نجات بخش مشخص شود.

4- تئوفیلین با دوز پایین یا یک آنتی لکوترین ممکن است به عنوان یک درمان اضافی در نظر گرفته شود؛ ولی این داروها اثربخشی کمتری نسبت به LABAs دارند.

5- در بیماران با آسم شدید (Severe)، تئوفیلین خوراکی با دوز پایین مفید است.

6- هنگامی که تنگی غیرقابل برگشت در مجاری هوایی وجود دارد، می توان از یک آنتی کولینرژیک طولانی اثر مثل تیوتروپیوم بروماید استفاده نمود.

7- اگر آسم با حداکثر دوز داروهای استنشاقی کنترل نشود، تجویز کورتیکواستروئیدهای خوراکی ممکن است اندیکاسیون داشته باشد. این کورتیکواستروئیدهای خوراکی را باید با حداقل دوزی که موجب کنترل بیماری می شوند، تجویز نمود.

8- در مبتلایان به آسم که وابسته به کورتیکواستروئید می باشند و به خوبی کنترل نشده اند، می توان از امالیزوماب (Omalizumab) و آنتی 5-IL استفاده کرد.

9- زمانی که آسم کنترل شد، کم کردن تدریجی دوز دارو به منظور دستیابی به کمترین دوزی (Optimal dose) که علائم بیمار را کنترل می نماید، ضرورت دارد.