سربازانی که از 45 سال پیش در دورترین نقاط در حال خدمت هستند - بازی های فکری

به گزارش خبرآنلاین به نقل از وایرد، امروز 45 امین سالگرد پرتاب فضاپیمای وویجر1، یکی از دوقلو های نمادین بشر است که به کیهان فرستاده شده اند. (یکی دیگر از این دوقلوها، وویجر 2، چند هفته زودتر پرتاب شده بود.) این دو فضاپیما اکنون در فضایی تاریک، و در دوردست ها و فضایی بین ستاره ها- با فاصله ای بیش از 17 میلیارد کیلومتر دورتر از خانه، جایی که خورشید ما همچون هر ستاره درخشان دیگری به نظر می رسد، هنوز در حال اجرا کاوش های علمی هستند.

لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه وویجر در آزمایشگاه پرتاب جت ناسا، که در سال 1977، یعنی سالی که کاوشگر ها به فضا پرتاب شدند در آژانس آغاز به کار کرد، می گوید: من در تمام دوران کاری ام، مسیر وویجر را دنبال نموده ام، و از این موضوع شگفت زده هستم که این فضاپیماها، وویجر 1 و 2 تا چه زمانی می توانند به راه خود ادامه دهند و از مکان هایی تازه که هیچ فضاپیمایی تا به امروز از آنجا بازدید ننموده است، اطلاعات جمع نمایند. در حال حاضر آن ها مسافرانی در بین ستارگان هستند؛ و این موضوع خیلی جذابی است.

این دو کاوشگر که هر یک به مقدار یک ماشین هستند و بالای هر کدام یک آنتن 3.70 متری نصب شده است یک وظیفه اصلی داشتند: بازدید از غول های گازی (سیاره های گازی) در منظومه شمسی خودمان.

پس از پرتاب، مسیر وویجر ها از هم جدا شد، اما هر دو از یک خط سیر ستاره ای نادر استفاده کردند، و در حین پرواز در کنار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، عکس های پیشگامانه ای را ثبت کردند و جزئیات وسوسه انگیزی را در خصوص قمر های این سیارات فاش کردند.

در خاتمه سال 1989 ماموریت آن ها خاتمه یافت. در سال 1990، وویجر 1 کار را تمام کرد و تصویری تکان دهنده از دنیای خودمان گرفت، که کارل سیگان، اخترشناس و ارتباط دهنده علمی (بین مردم و دانشمندان)، زمین را نقطه آبی کمرنگ نامید.

زمین از نگاه وویجر

سیگان در این باره نوشت: دوباره به این نقطه نگاه کنید. اینجاست. اینجا خانه ماست. این ما هستیم. هر کسی را که دوست دارید، هر کسی را که می شناسید، هر کسی که تا بحال نامش را شنیده اید، و هر انسانی که تا به امروز وجود داشته، زندگی خود را بر روی این نقطه آبی سپری نموده است. تصویر زمین از منظر کیهانی- و به گفته او نقطه ای غبارآلود معلق در پرتو نور ماه - به مقدار عکس طلوع زمین که به وسیله یکی از فضانوردان آپولو 8 از روی کره ماه گرفته شده بود، بیادماندنی شد.

تصویری که روی کره ماه از زمین گرفته اند

این دو کاوشگر با استفاده از سیستم های هسته ای به نام ژنراتور های ترموالکتریک رادیوایزوتوپ (RTGs) کار می نمایند و به پرواز ادامه می دهند. منظومه شمسی ما مرز مشخصی ندارد، اما در دهه 2000 آن ها از منطقه ضربه خروجی (termination shock) یعنی جایی که سرعت ذرات باد های خورشیدی به علت فشار ناشی از گاز و میدان های مغناطیسی در فضای بین ستاره ای به طور ناگهانی به کمتر از سرعت صوت کاهش می یابد، عبور کردند. سپس در دهه 2010، منطقه توقف خورشیدی (Heliopause)، مرز بین باد های خورشیدی و باد بین ستاره ای را رد کردند.

با 4 دستگاه در حال کار بر روی وویجر 1 و پنج دستگاه بر روی وویجر 2، آن ها اکنون کار تازهی را به عهده دارند: مقدار گیری قدرت میدان مغناطیسی، چگالی پلاسما، و انرژی و جهت ذرات باردار در محیطی که در حال حرکت هستند.

سوزان داد، مدیر پروژه ماموریت بین ستاره ای وویجر در JPL می گوید: هدف از ماموریت بین ستاره ای این است که بتوانیم زمانی که از زمین دور و دورتر می شویم، تاثیرات خورشید را مقدار گیری کنیم. سعی ما در یافتن چگونگی تعامل بین هلیوسفر خورشید با فضای بین ستاره ای است.

وویجر 1 درحال حاضر تقریبا 23.5 میلیارد کیلومتر و ویجر2 در فاصله 19.5 میلیارد کیلومتری از خانه قرار دارند، اما برای اینکه چشم اندازی از مسافت ها داشته باشید، باید بگوییم که نزدیک ستاره حدود 40 تریلیون کیلومتر از ما فاصله دارد. اکنون که دهه هاست این کاوش گر ها اهداف اصلی خود را انجام داده اند.

اما آن ها همواره یک وظیفه ثانویه هم داشته اند: انتقال پیغام به هر بیگانه ای در فراسوی منظومه شمسی که ممکن است روزی به داخل این سفینه نگاهی بیاندازد. هر یک از این کاوشگر ها یک صفحه طلایی را حمل می نماید.

تیمی از دانشمندان و هنرمندان، از جمله ساگان و فرانک دریک، در هر صفحه مجموعه ای از موسیقی ها، صدا های طبیعت، پیغام ها، عکس ها و ... را بسته بندی نموده- و برای کسی که آن ها را پیدا می نماید، در داخل آن ها دستورالعمل ها و ابزاری برای نمایش را نیز قرار داده اند.

این پروژه بلندپروازانه در پی بیان داستانی در خصوص بشریت، آروز های انسان ها و در مجموع در خصوص دنیای ماست. در آن قطعاتی از موسیقی باخ و چاک بری و بعلاوه عکس هایی از خانواده ها، خانه ها و پیشرفت های علمی قرار داده شده است.

به گفته جان لومبرگ که یک دانشمند هنرمند و طراح تیم صفحه های طلایی است: هدف از این صفحه کوشش برای پاسخگویی به سوالاتی است که ممکن است ایجاد گردد. اینکه موجوداتی که این ها را فرستادند چگونه بودند؟ آن ها چه شکلی هستند؟ چگونه رفتار می نمایند؟ دنیای آن ها چگونه است؟ بنابراین گویی این صفحات یک تصویر پرتره از خودمان است

برخلاف جستجو ها برای هوش فرازمینی یا SETI، این صفحه ها طوری طراحی نشده اند که بتوانند مقدمه ای برای اولین تماس باشند. در واقع ممکن است این صفحات طلایی میلیون ها سال بعد پیدا شوند، و شاید تا آن موقع دیگر تمدن های بشری وجود نداشته باشند.

لومبرگ می گوید: این بیشتر شبیه یافتن یک فسیل است، شما نمی توانید با دایناسور ها صحبت کنید. این شبیه یک یادگاری است. در واقع نوعی یادگاری است که نشان می دهد ما زمانی اینجا بوده ایم.

قبل از کاوشگر های وویجر، در ماموریت های پایونیر نیز پلاک های فلزی کوچکی با پیغام های نمادین به فضا ارسال شدند. (کاوشگران پایونیر در دهه های 1980 و 90 منظومه شمسی را ترک کردند، اما آن ها دیگر از کار افتاده اند). هیچ کدام از کاوشگر هایی که از آن موقع تا به امروز به فضا رفته اند چنین سابقه ای را از بشریت در خود جای نداده اند.

وویجر ها از آن موقع تا به امروز تاثیر محسوسی بر روی اکتشافات فضایی داشته اند. موفقیت آن ها الهام بخش ناسا و دیگر آژانس ها برای بازدید مجدد از سیارات بیرونی، خصوصا مشتری و زحل و قمر های بی شمار آنان شد.

ماموریت های بعدی شامل Galileo، Juno، Cassini و کاوشگر هویگنس ساخته شده به وسیله آژانس فضایی اروپا بود. به علاوه آن ها انگیزه سفر کاوشگر های تازه مانند Europa Clipper، Dragonfly، ESAs JUICE و سفر های بالقوه کاوشی به اورانوس و انسلادوس، یعنی قمر زحل شده اند.

وویجر ها حتی بر فرهنگ نیز تاثیر گذار بودند. اولین فیلم با نام Star Trek که در سال 1979 ساخته شد، داستان یک فضاپیمای بیگانه با نام Vger بود که در واقع یک فیلم تخیلی با الهام از وویجر 6 بود.

وویجر و صفحات طلایی آن به برنامه های تلویزیونی مانند Saturday Night Live، The West Wing، و البته برنامه The X-Files راه یافتند. داریو ماریانلی که یک آهنگساز است، با الهام از وویجر، یک قطعه آهنگ با ویلون ساخت.

این جفت فضاپیما بیشتر از آنچه تصور می شد دوام آورده اند و به گفته داد، ابزار ها هنوز کار می نمایند و داده ها هنوز عالی هستند. اما نشانه هایی از فرسودگی را دارند.

او و تیمش در ماه می، با مسئله ای در داده های دورسنجی یا تله متری وویجر1 روبرو شدند، این داده ها معمولا اطلاعاتی را در خصوص چگونگی کارکرد ابزار های کاوشگر و اینکه آیا به درستی کار می نمایند یا نه، در اختیار دانشمندان قرار می داد. این داده ها مخدوش شده بودند. آنالیز این مشکل به علت مسافت بسیار زیاد، پیچیده بود، زیرا در حال حاضر 22 ساعت طول می کشد تا پیغام ها به وویجر 1 برسند.

هفته گذشته تیم متوجه شد که چه چیزی اشتباه است. ظاهرا سیستم کنترل شرایط، ناگهان آغاز به ارسال داده های تله متری به وسیله کامپیوتر اشتباهی نموده بود، که دیگر به درستی کار نمی کرد. آن ها مشکل را با برگرداندن مسیر داده ها به کامپیوتر صحیح حل کردند. اسپیلکر می گوید: فضاپیما سالم و خوب است و داده های علمی را به زیبایی به ما می رساند.

اگر داد، اسپیلکر و همکارانشان بتوانند این نوع مسائل فنی را حل نمایند، با این حال فضاپیما یک مشکل اساسی تر دارد: تامین نیرو و انرژی مورد احتیاج. سیستم های RGT آن ها انرژی مورد احتیاج را با تبدیل گرمای حاصل از تجزیه رادیواکتیو پلوتونیوم-238 به الکتریسیته تامین می نماید.

اما بعد از 45 سال، این سوخت سالیانه 4 وات کمتر فراوری می گردد. داد و تیمش تمام سیستم ها و ابزاری که در ماموریت بین ستاره ای دخیل نیستند را خاموش نموده اند، و در سال 2019 بخاری های ابزاری که هنوز کار می نمایند را نیز خاموش کردند. این کار چندین سال به طول عمر این فضاپیما ها خواهد اضافه نمود.

با این وجود، کاوشگر های وویجر ممکن است تنها چند سال دیگر، یا شاید یک دهه دیگر کار نمایند. نهایتا، نیروی مورد احتیاج آن ها رو به کاهش است و برای عملکرد ابزارهایشان کافی نخواهد بود. اسپیلکر می گوید: در آن مرحله، وویجر ها به سفیران خاموش ما در فضا تبدیل خواهند شد.

همانطور که آن ها با سرعت 56 هزار کیلومتر در ساعت با ماشین هایی که حداقل نیرو را استفاده می نمایند به سمت مقصدی ناشناخته پیش می روند، همچنان پیغام بشریت را در یک بطری حمل می نمایند.

جیم بل، یک دانشمند علوم سیارات در دانشگاه ایالتی آریزونا که کتابی در خصوص چهلمین سالگرد ماموریت وویجر نوشته، می گوید: صفحات طلایی، قطعه ای از تمدن بشری، قطعه از تکنولوژی با درج تاریخ 1970 بر روی آن است که قرار است ماندگار گردد. قرار است که آن ها برای میلیارد ها سال دوام بیاورند. قرار است بیشتر از سیاره ای که از آن آمده اند، دوام بیاورند. این موضوعی بسیار شگفت انگیز است.

بل حدس می زند که نهایتا این بیگانگان نیستند که فضاپیمای ما را پیدا می نمایند، بلکه نوادگان خود ما نهایتا آن را شناسایی خواهند کرد. او می گوید: به پیش بینی من، این پیغام واقعا برای ما خواهد بود. نهایتا ما کسانی خواهیم بود که می رویم و آن را پیدا می کنیم، و در آینده ای دور، زمانی که سفر به فضا آسان خواهد شد و جهانگرد ها برای تماشا وویجر ها به فضا خواهند رفت، از آن بازدید می نمایند. در آن موقع با خود فکر خواهیم کرد، آیا این یکی از شگفت انگیزترین کار هایی نبوده که گونه ما در قرن بیستم انجام داده است