سنت ماندگار بچه های فوتبالی کوچه دلشاد - بازی های فکری

خبرنگاران- بهاره خسروی : از بس شیشه شکشستند و توپ پاره کردند، دست آخر به زمین میلان تبعید شدند. زمین میلان مکان فعلی مجتمع ورزشی جیحون در پازل دهم شهر تهران است. زمانی این زمین میعادگاه همه فوتبالی های تهران بود و از دلش بزرگان زیادی به مستطیل سبز فوتبال معرفی شدند. محمدعلی نارنجی، دروازه بان سابق تیم راه آهن و ملی پوش تیم جوانان ایران یکی از همین بازیکنان زمین خاکی میلان بود که کلی کفش و لباس در این زمین خاکی پاره کرد تا به تیم ملی و مربیگری فوتبال رسید. اما هیچ وقت بچه محل هایش را فراموش نکرد. به همین بهانه با راه اندازی تیم فوتبال شاه گل های مرتضوی سعی کرد تا از حداقل امکانات برترین بهره را ببرد و برای یاری به دوستان و بچه محل ها و کسانی که در دام بیماری اعتیاد گرفتار شدند، قدمی بردارد و فرصت دوباره بازگشت برایشان فراهم کند. این ماجرا بهانه شکل گیری تیم فوتبال شاه گل های محله مرتضوی شد.

خواندنی های تهران را اینجا بخوانید

قرار روزهای آدینه پارک لاله

بیش از دو دهه است که تیم فوتبال شاه گل های مرتضوی شکل گرفته و تقریباً هریک هفته در میان روزهای آدینه اعضای تیم دورهمی فوتبالی در پارک لاله دارند. محمدعلی نارنجی، بانی شکل گیری تیم فوتبال گل کوچک، می گوید: از همان دوران کودکی و نوجوانی هزینه های تیم بر عهده خود اعضا بود. بچه ها کم سن و سال تر که بودند، با پول توجیبی شان لباس و توپ و سایر وسایل ورزشی را می خریدند و اگر کم و کسری بود بزرگ ترهای تیم یاری می کردند. امروز همه آن بچه ها بزرگ شده اند و صاحب عیال و خانواده و همراه بچه هاشان برای بازی می آیند. البته گاهی با همراهی اعضا زمین یا سالنی را اجاره می کنیم. اما با توجه به گرانی هزینه ها زمین، بوستان لاله رایگان است و این برای همه اعضا و حضور آن ها به صرفه است.

به گفته نارنجی، سنگربان تیم راه آهن و ملی پوش فوتبال، همه چیز از روزهای کودکی و نوجوانی بچه های کوچه دلشاد آغاز شد. او تعریف می نماید: فوتبال با دو تا آجر و یک توپ پلاستیکی آغاز شد تا اینکه بزرگ تر شدم و فوتبال را به صورت حرفه ای دنبال کردم و عضو تیم ملی شدم، اما هرگز بچه محل هایم را فراموش نکردم. ورزش برترین عامل پیشگیری از هر نوع آسیب اجتماعی است. تصمیم گرفتم برای انتقال دانش و همه چیزهایی که در فوتبال حرفه ای آموزش می بینیم، بازی فوتبال را با بچه محل ها کنار نگذارم. با این کار افراد بیشتری هم جذب ورزش می شدند. به همین بهانه، از کوچک ترین فرصت برای آموزش استفاده می کردم.

همه ما یک خانواده ایم

بچه های تیم شاه گل های مرتضوی کنار هم سرد و گرم روزگار را چشیدند و درس زندگی و اخلاق را آموختند. مانند یک خانواده کنار یکدیگر هستند. در همین دورهمی فوتبالی بیشتر اعضای تیم با همسران و بچه ها شان راهی بوستان لاله می شوند. آقایان فوتبال بازی و خانم ها پیاده روی می نمایند. البته بازی ها یک هفته در میان است. یک هفته به حضور در کنار خانواده اختصاص دارد؛ البته برای افرادی که بدون همسرشان برای بازی می آیند.

یاری به کاهش آسیب های اجتماعی، یاری به افرادی که گرفتار اعتیاد شده اند، یاری به نیازمندان و در واقع به نحوی گره گشایی از مسائل خانوادگی یکی از مهم ترین کارهایی است که اعضای تیم شاه گل های مرتضوی در کنار هم با ریش سفیدی آقای نارنجی انجام می دهند. او در این باره می گوید: حفظ تحکیم بنیان خانواده برای همه اعضا مهم است، چراکه ریشه بسیاری از مسائل و آسیب های اجتماعی نبود آرامش روانی است. ما در کنار هم کامل می شویم. به همین خاطر، باید خروجی هر جمعی نتیجه مثبت و زندگی بخش داشته باشد. ما مانند خانواده نسبت به یکدیگر احساس مسئولیت داریم و در غم و شادی یکدیگر شریکیم.

آقای نارنجی از فراهم شدن فرصت بازی برای معتادان بهبودیافته در کنار سایر اعضای تیم می گوید: جوان هایی در محله داشتیم که متأسفانه گرفتار اعتیاد یا مسائل مالی و بیماری های سخت شدند. به اتفاق اعضا سعی کردیم در حد بضاعتمان کاری انجام دهیم. پیروز هم بودیم. بودند کسانی که زندگی خانوادگی آن ها تا مرز نابودی هم پیش رفت، به واسطه ورزش و دورهمی صمیمانه ما نجات پیدا کردند و همه چیز ختم به خیر شد.

ترویج مرام پهلوانی و تربیت نسل ورزشکار

حمیدرضا شگفت، از دیگر اعضای قدیمی تیم شاه گل های مرتضوی است که با یادی از کوچه دلشاد بازی های فوتبال و شیشه شکستن ها می گوید: کوچه اکبری کوچه ای بلند با کلی پس کوچه است. تقریباً از اواسط دهه 50 بود که بازی های ما آغاز شد. آن موقع ما ساکن کوچه مدنی از فرعی های کوچه دلشاد بودیم. یاد بچه های قدیمی بخیر! بسیاری از هم بازی های ما از جمله غلامرضا اکبری در زمان جنگ شهید شدند.

یک عده به خارج از کشور مهاجرت کردند. امروز همه ما در یک محله زندگی نمی کنیم، اما به عشق یکدیگر و تازه کردن دیدارها صبح های آدینه را خالی می گذاریم.

شگفت به مدیریت پیروز نارنجی در اداره و جمع کردن تیم اشاره می نماید: انصافاً مدیریت آقای نارنجی برای جمع کردن تیم حرف ندارد. به فکر همه بچه ها و دلیل غیبت آن هاست. تأمین وسیله ایاب و ذهاب با همراهی بچه ها و بسیاری از کارها برای آرامش تیم، مانند خرید لباس و کفش، با همدلی بچه ها انجام می گردد.

حمیدرضا شگفت معتقد است که این سنت و رسم خوب ورزش کردن که در میان بچه های محله مرتضوی شکل گرفته باید حفظ گردد. نه فقط نسل دیروز و امروز و بلکه بچه های دهه 80 و 90 باید در کنار ما سنت های حسنه مرام پهلوانی و قهرمانی ورزش کردن را آموزش ببینند و حفظش نمایند. او می گوید: به آقای نارنجی می گویم باید بچه ها و نوه های ما به این جمع اضافه شوند. آن ها باید با ورزش تربیت شوند تا جامعه پویایی داشته باشیم.

گل کوچیک در کوچه های مجاور باب شد

احمد عباسی، از دیگر اعضای تیم از باب شدن بازی گل کوچک در محله مرتضوی یاد می نماید: سن و سال کمی داشتم که ساکن کوچه شهید اکبری (دلشاد) شدیم. با آقای نارنجی آدینه ها در کنار دیگر بچه ها فوتبال بازی می کردیم. به نسبت سن وسالی که داشتم بازی فوتبال با یک ورزشکار حرفه ای که در رده باشگاهی بازی می کرد، خیلی لذت بخش بود.

او بعلاوه تعریف می نماید: بعد از چند بار پا به توپ شدن پای ثابت تیم شدم. با تیم قد کشیدم و بزرگ شدم. بیش از بیست سال است هر آدینه با بچه محل ها و بسیاری از هم بازی های دوران کودکی ام گل کوچک بازی می کنم. رسم جالبی که بعد از کوچه ما در کوچه های اطراف هم باب شد. اما محفل شاه گل های مرتضوی و بچه های کوچه اکبری همچنان پابرجاست. برای من، اعضای تیم با خانواده ام هیچ تفاوتی ندارند. با برادرم و باجناقم هم در همین تیم بازی می کنیم. البته بجز خانواده ما، خیلی از اعضای تیم هم همراه خانواده شان در تیم هستند.

فرصت بازی برای تازه واردها

یکی از ویژگی های تیم شاه گل های مرتضوی باز بودن آغوش آن به روی همه علاقه مندان به ورزش است. به جز اعضای اصلی تیم که اغلب از قدیمی های کوچه شهید اکبری هستند، بسیاری از اعضا هم به واسطه آشنایان خود جذب تیم شده اند. علی دستجردی از اعضای تیم که به واسطه باجناقش، احمد عباسی با آقای نارنجی و تیم فوتبال آشنا شده، صمیمیت اعضا با یکدیگر را از مهم ترین ویژگی های تیم می داند و می گوید: به نسبت اعضای اولیه تیم دیرتر به جمع اضافه شدم. اما از همان زمان ورود حس کردم سال ها است همه را می شناسم. هیچ حس غریبگی نداشتم. همین صمیمیت انگیزه حضور هفتگی ام شد.